ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ blog ေလးကို ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် တတ္သမွ် ဖတ္မိ၊မွတ္မိသမွ်

ကိုအားလံုးကိုမွ်ေ၀လိုတဲ့ ဆႏၵေလးနဲ႕လုပ္ျဖစ္တာပါ.
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ post မွာ သုတ၊ရသ၊ ပညာႏွင့္ စာပေဒသာဆိုျပီး(၄)ပိုင္း ခြဲထားပါတယ္.
သုတမွာ သိမွတ္ဖြယ္ရာအျဖာျဖာကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္.
ရသမွာေတာ့ ခံစားမႈ တစံုတရာေပးစြမ္းႏိုင္မဲ့ စာေတြကဗ်ာေတြေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္.
ပညာမွာေတာ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေတြကိုေဖာ္ျပထားျပီး
စာပေဒသာမွာေတာ့ ဟာသ၊ေဗဒင္ စတဲ့ ကဏၳ စံုကို ေဖာ္ျပထားမွာပါ.

ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ 'စု၊တု၊ျပဴ' မူအတိုင္း စု ေဆာင္းထားသမွ်
တျခားသူမ်ားရဲ႕စာမ်ားႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕ စာေတြကို အတု ယူျပီး ကိုယ္တိုင္ျပဳ စုထားတဲ့စာေတြအစံုပါ၀င္မွာပါ.
တျခားသူမ်ားရဲ႕ စာေတြကိုေဖာ္ျပတဲ့အခါ မူရင္းေရးသူအမည္သိလွ်င္
ေဖာ္ျပျပီး မသိခဲ့ရင္ေတာ့ 'ဖတ္မိသမွ်၊မွတ္မိသမွ်'လို႕ပဲေရးေပးထားပါမယ္.
မူရင္းေရးသူအမည္သိလွ်င္လည္းေျပာေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္

၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား စာေပေရာင္းရင္းမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
၀င္းသုမြန္
(ၾကိဳက္တာေတြ႕ရင္ ကူးယူႏိုင္ပါသည္။ဖတ္ျဖစ္ဖို႕သာလိုရင္းပါ)

Wednesday, July 21, 2010

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အရင္ျပင္♥♥♣♥

တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ…
မရဘူး။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္"
ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ "ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး…
အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက
ေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္
အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို
အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ
ျဖစ္ရမယ္။"

ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့
ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္
အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံု းမၿပဴၿပင္ထားပို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္...
တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ…
မရဘူး။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္"
ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ "ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး…
အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက
ေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္
အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို
အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ
ျဖစ္ရမယ္။"

ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့
ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္
အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံု းမၿပဴၿပင္ထားပို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္...

No comments:

Post a Comment